​Erik de la Porte

Al rond mijn tiende levensjaar vertelde ik mijn moeder dat ik schrijver zou worden. Het toneel was Purmrend en de leraar in de vierde klas spoorde mij aan om steeds mooiere opstellen te maken. Ik deed mijn best. Toen ik twintig was vertelde ik mijn vrienden dat ik de verhalen die in mijn hoofd zaten op papier zou zetten, maar dat ik eerst nog een aantal dingen mee moest maken. Dat ging (bijna) vanzelf. Na omzwervingen over de wereld besefte ik op mijn dertigste dat er nog één ding  miste voordat ik kon beginnen. Een intensieve periode volgde, waarin ik mij heb verdiept in kunst, filosofie en geschiedenis. Een mooie tijd, maar ook een belangrijke. Hoewel de wereld complexer werd naarmate ik haar meer ging begrijpen, wist ik dat ik er klaar voor was. Schrijver zijn. Zo ben ik geworden wat ik wilde worden, wat ik moest worden. In staat om de ideeën in mijn hoofd te vertalen naar verhalen, bij machte om die verhalen te transporteren naar het papier.  Heel basic, met een potlood en een notitieboek. In mijn wereld, zoekend naar de wereld. Voor mijn moeder, voor mijn vrienden, maar het liefste voor jou! 

​

In mijn werk tracht ik mensen te ontroeren zoals ík zelf graag word ontroerd. Mooie dingen die mij inspireren, probeer ik om te zetten naar woorden. Fantaseren over morgen en de dromen die ik uit wil laten komen. Mijmerend over gisteren en de dromen die daarin gerealiseerd zijn. Esthetiek. Ethiek. Geschiedenis. Esthetiek omdat het niet vanzelfsprekend is dat we dingen mooi vinden. Ethiek, omdat het zo moeilijk is om te bepalen wat goed en wat slecht is en omdat het nog moeilijker blijkt om daar in het echte leven naar te handelen. Geschiedenis, omdat het verleden het heden bepaalt en elke handeling een volgende teweegbrengt. De vroegere tijd, niet omdat je er zoveel uit kan leren, maar juist omdat er zoveel mooie dingen zijn gebeurd. Fascinerende gebeurtenissen waarin beproeving en voorspoed het mooiste tot stand heeft gebracht.  

 

Het schilderij 'La Corniche' van Claude Monet, dagboekpassages van de filosoof Kierkegaard of de aanblik van de Bassilica San Lorenzo in Firenze zingen mee op de achtergrond van mijn zinnen. Mijn doel is pas bereikt wanneer  het me is gelukt om jou te treffen. Tot die tijd zal ik nieuwe verhalen blijven schrijven...

​