Zoeken

Boeken, beelden, tijd

Erik de la Porte
27 sep 2017
4 minuten om te lezen

DE HERFST IS BEGONNEN, HET EINDE VAN DE ZOMER IS EEN FEIT. HERINNERINGEN ZIJN GEMAAKT, EN DE WERELD KLEURT ZICH WEG VAN DE WARMTE. WEG ZIJN DE ZONOVERGOTEN DAGEN DIE GERUISLOOS DOCH SNEL VOORBIJ ZIJN GETROKKEN. MAAR NU KOMT DE PERIODE VAN BIJ HET RAAM ZITTEN, LEKKER KNUS IN HUIS MET EEN BOEK OP SCHOOT

Wanneer ik 's ochtends op de veranda koffie drink, geniet ik van het gele ochtendlicht, het gekleurde blad en de talloze spinnenwebben. Mooi, weggedoken in een hoekje of juist pronkend aanwezig tussen planten en struiken. En vooral bij vochtig weer, wanneer de dauw er zichtbaar in hangt, is het extra genieten. Dan verheug ik me op een herfstwandeling in het bos, daarna thuiskomen, verse soep en met een boek en vervolgens maar lekker mijmeren bij het raam. Laat maar komen, denk ik dan.

Als ik 's nachts wakker wordt en op de wekker kijk, kruip ik net wat vaker onder de deken, in plaats van dat ik daarop blijf liggen. De herfst is gekomen en stiekem vind ik dat niet zo erg. Tijd verstrijkt. Verlopen momenten komen nooit meer terug.

Jammer misschien, omdat juist die mooie belevenis in de afgelopen vakantie net even wat langer had mogen duren. Die ene blik. Die ene glimlach. Dat gouden zonlicht dat als een aureool om een gezicht hing. Haar gezicht, zijn gezicht, een beeld dat in ieder geval nog vers in het geheugen ligt. Het ogenblik dat schijnt over de rand van het heden en een mooie kleur geeft aan vandaag. Die vergankelijkheid is mooi, maar het is en blijft verleden tijd. Doordat het ene voorbij gaat, komt er ruimte voor het andere. Zo gaat dat. Zo gaat dat altijd. Dat zonovergoten dagen worden verwisseld voor de herfstkleuren, zorgt voor een mooie afwisseling. Wandelen langs een groen veld, of lopen door het bonte bos. Er valt nog zoveel te beleven! En toch. Toch zou het mooi zijn wanneer dat ene moment nog even terug kan worden gehaald. En dat, het thema van de vergankelijkheid, dat staat centraal in mijn nieuwe boek. Dat de beelden die we opdoen, verglijden in de tijd. Dat dat soms pijn doet. Dat dat ook goed kan zijn. Want wat niet ophoudt pijn te doen, blijft in de herinnering bestaan.

EEN IMPRESSIE UIT MIJN NIEUWE ROMAN

'Dit vind ik een mooi moment.’ Ik opende mijn handen en wees om me heen. Haar ronde ogen straalden en ik was blij dat ik op Jaspers aandringen was ingegaan.

‘Mooie momenten zijn de belangrijkste momenten. Mooie momenten bieden emotie en emoties laten je voelen dat je bestaat. Misschien was het daarom wel dat de impressionisten probeerden om het enkele moment uit de tijd te isoleren. Hoewel dat natuurlijk onmogelijk is, want tijd op zichzelf is een abstract gegeven. Je kunt er niet een stukje van pakken, dat in je handen houden en het vervolgens beschouwen.’

Ik keek het restaurant rond en stelde me voor dat ik een greep zou doen uit die werkelijkheid, een fragment door m’n handen zou laten gaan, zoals je een steen door je handen kon laten rollen. Een brokstuk van een prachtig ogenblik, een seconde uit de geschiedenis, de blik van het kaasmeisje, het uitzicht op de Dents of de bocht in ‘La Corniche’. Maar gelukkig kon zij daar niets van weten.

'En dat is jammer', ging ik verder. 'De tijd glijdt in één stuk aan ons voorbij waardoor die mooie momenten veel te snel worden overgenomen door het ontoegankelijke schimmenrijk van het verleden. De impressionisten hadden een manier gevonden om die stukjes los te weken uit de realiteit. Ze wachtten op het juiste moment en wanneer dat zich eindelijk aandiende, wisten ze het te vangen in een beeld. Claude Monet was daar een meester in.’

MAAR IN EEN MOMENT MAG JE NIET BLIJVEN LEVEN. DE WERKELIJKHEID STOPT NIET, DE WERKELIJKHEID GAAT ALTIJD MAAR DOOR.

De bovenstaande scene komt uit mijn nieuwe roman: 'Geteld, gewogen, gebroken'. In het verhaal speelt tijd een belangrijke rol. De hoofdpersoon vraagt zich af hoe het zou zijn wanneer je écht die greep uit de werkelijkheid zou kunnen doen. Hij wil het perfecte moment tastbaar maken opdat hij het kan behouden om er altijd naar terug te kunnen keren. Het ogenblik, letterlijk als een steen door zijn handen kunnen laten gaan, want zou dat niet fantastisch zijn?

Ik weet het niet hoor. Vandaag wil ik ronddolen in die prachtige dag uit de afgelopen zomervakantie, maar morgen verlang ik naar de dingen die nog voor me liggen, een herfstwandeling en een boek. Gelukkig sluit het één het ander niet uit. Ik heb mijn herinneringen en het is fijn dat er middelen bestaan om die zo goed mogelijk te koesteren. Foto's, teksten, kunst. Claude Monet was een impressionistische kunstenaar. Hij maakte het bovenstaande schilderij (te zien in het Van Gogh Museum in Amsterdam): 'La Corniche'. Het vormt de omslag van mijn nieuwe boek. Wat je ziet is een bocht op een weg door de heuvels bij Monaco . Een treffend beeld voor mijn roman. De mens die zich altijd maar weer in een bocht bevindt. Het geluk van een prachtige stonde, maar we moeten door. Het pad dat hij al heeft bewandeld achter hem, met herinneringen die hij koestert, momenten die niet meer terugkomen. En dan voor hem, de weg die achter de bocht verder gaat. Onzichtbaar, al even verborgen als de dingen die staan te gebeuren. Benieuwd naar wat er allemaal in die toekomst ligt. In afwachting, maar altijd onderweg. Wie weet zit jij straks bij jouw raam met mijn boek op schoot!

MEER WETEN OVER MIJ, MIJN BOEK OF ANDERE DINGEN DIE IK SCHRIJF? KLIK DAN HIER OM EEN KIJKJE TE NEMEN

Kijk ook eens op Telefoonhoesjestore.nl, een webwinkel die is gespecialiseerd in verschillende maten, designs en kleuren tablethoezen en accessoires voor zowat bijna elke telefoon zoals smartphonehoesjes, bijvoorbeeld voor een hoesje voor de iPhone 8. Ook met mooie kunstprints.